Şaşkınlıkla kalakaldı o cümleyi duyduğunda.Ne yapacağını, ne söyleyeceğini, ne hissedeceğini bilemedi. Boğazını kaynar bir su gibi yaktı o cümle.Düğüm düğüm oldu düşüncelerinde.İnanmamak istercesine baktı o gözlere. Kendine inandırmak düşüncesiyle...
"Neredeyse aşık olacağız birbirimize..."
O dudaklardan dökülemezdi bu anlamsız sözler. Uzun zamandır keyifli vakit geçirdiği biri sarılarak ve gözlerinin içine bakarak nasıl böyle bir şey söylerdi! Aşka inancını nasıl yerle bir ederdi? En kötüsü de karşılıklıymış gibi görünen duyguların sahte çıkması. İstanbul gibiydi işte gözleri. Muhteşem bir güzellikte ama riyakar.Çiçek dürbününden büyülü bir bakıştı bakışları, renk renk. Her seferinde başka bir desene dönüşen. Oysaki ömürlük hazırlamıştı o gözlere o ruhta yerini. Ve her seferinde yankılanan o ses...
"Neredeyse aşık olacağız birbirimize..."
Zihnindeki imgelerin birbirine girdiğini hissetti. Anların çoğaldığını, çoğaldıkça anlamsızlaştığını... Islak, çamurlu bir sokaktan geçer gibiydi ruhu. Göreceliydi elbette bu devirde her şey. "Temizlik" bile göreceli... Bir tek şeyden emindi artık.Hayatın pisliklerine bulanmıştı işte. Hisleri ona yalan söylüyordu. İnsanlar başka bir oyunun içindeydi ve o oyunun kurallarını bilmiyordu. Herkes başka dilde konuşuyordu artık. Zihninde hala o ses...
"Neredeyse aşık olacağız birbirimize..."
"Unutmak" kelimesi ne kadar da üstü kapalı ve anlaşılmazdı. O neden unutamıyordu zihninin oyununu, insanları, yaşadıklarını...Hepsi üst üste birikip canını acıtmaya yetiyordu. Oysa insanlar unutkan varlıklardı. O neden unutamıyordu? Varoluşunu mu reddediyordu zihni? Bedenine mi sığamıyordu duygular? "Unutmak" acının içinde güzellikleri anlatan bir kelimeydi. Keşke ona sahip olabilseydi. Ve hala aklında o cümle...
"Neredeyse aşık olacağız birbirimize..."
Aylin ALAGÖZ/ 2012
Zihnindeki imgelerin birbirine girdiğini hissetti. Anların çoğaldığını, çoğaldıkça anlamsızlaştığını... Islak, çamurlu bir sokaktan geçer gibiydi ruhu. Göreceliydi elbette bu devirde her şey. "Temizlik" bile göreceli... Bir tek şeyden emindi artık.Hayatın pisliklerine bulanmıştı işte. Hisleri ona yalan söylüyordu. İnsanlar başka bir oyunun içindeydi ve o oyunun kurallarını bilmiyordu. Herkes başka dilde konuşuyordu artık. Zihninde hala o ses...
"Neredeyse aşık olacağız birbirimize..."
"Unutmak" kelimesi ne kadar da üstü kapalı ve anlaşılmazdı. O neden unutamıyordu zihninin oyununu, insanları, yaşadıklarını...Hepsi üst üste birikip canını acıtmaya yetiyordu. Oysa insanlar unutkan varlıklardı. O neden unutamıyordu? Varoluşunu mu reddediyordu zihni? Bedenine mi sığamıyordu duygular? "Unutmak" acının içinde güzellikleri anlatan bir kelimeydi. Keşke ona sahip olabilseydi. Ve hala aklında o cümle...
"Neredeyse aşık olacağız birbirimize..."
Aylin ALAGÖZ/ 2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder