KABUK TUTMUŞ YARA

İlkokulda gibiyim şimdi

Umutlarım taze

Vicdanım hür

Duygularım yıpranmamış

Ağlayabiliyorum hala...

Damlaları dışa akıtabiliyorum...

Koşuyorum güneşe, yeşillere

Bulutlarla oynuyorum

Arkadaşlarıma küsüyorum

Kimbilir kaç "aşk"ım oluyor

Ellerim, tırnaklarım kirli

Yüreğim tertemiz ve saf

Saatlerce hayal kurabiliyorum

Küçük oyunlar peşindeyim hala

Kağıtlara çizdiğim düşüm

Kendim, yaşamım, ailem

Dizimde kabuk tutmuş bir yara

Kimbilir hangi zevkli oyundan kalma

Anlayamadığım "Büyük"lerin oyunları

Sessiz sessiz planları, mutsuzlukları

Tersine dönen manzarasız dönmedolapları

Raflardaki tozlu hatıraları

Söylenmemiş yalanları

İlkokulda gibiyim şimdi

İçim bolca oksijen dolu

Kirlenmemiş henüz dünya

Sevebiliyorum hala insanları

Hayvanlar daha içten olsa da

Hiç ölmeyeceğime inanıyorum

Çocuk gibi

Hiç yok olmayacağıma

Şekerlerimin hiç bitmeyeceğine

Mucizelere inanıyorum hala

Bir günlük ömrü kalmış biri gibi

Terketmeler yalan geliyor bana

Susmalar anlamsız

Herkesin özgürce konuşabildiği

Suçsuz bir dünyadayım şimdi

Yargılanmalar vicdanlarda
Acıyan dizimdeki kabuklu yara

Yalancı gözler ölmüş
Sadece mısralarda bir söylenti
Nefes gerçek, his gerçek
Acı yalan, yok olma yalan
Benim dünyam gerçek
Dizimdeki kabuk tutmuş yara gerçek.

Aylin ALAGÖZ/ 2012