Bir kitap cümlesinin tekrarı gibi gün.
Öznesi ben,
Geri kalan ögeler hep sen.
Anlaşılmayan bir mürekkebin izi,
"Ve" bir kalem darbesisin sen.
Sonunda hep nokta hep ünlem...
Somut ya da soyut anların toplamı,
"Ve" ellerime kazınmış zamanları.
Ağır aksak ilerleyen bir yaşlı gibiyim.
Sessiz, durağan, küskün aklım.
Küflenmiş, çürümüş duygularım...
Ölümle taçlandırılan "Hayat"tı.
Sarmal bir döngünün kurbanları.
Kaç güneş kaç ay yitirdik.
Savaş uğruna sevmekten vazgeçtik.
Hayale dalan bir çocuk gibiyim.
"Ve" uyuşturulmuş fikirlerim,
Çalınmış, boyanmış zihnim.
Kime sorsanız rengarenk umut doluyum.
Gösterişli ama plastik bebek gibi bomboşum.
"Ve" ile başlamayan bir cümlenin,
"Ama" ile bitmesiydi yaşam.
Geriye kalan konuşan dudaklar,
Yaşlanmamış gözlerde paslar,
Sonu yazılmamış satırlar...
Aylin ALAGÖZ/ 2013
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder