AŞK

Beyninden çıkan kırık seslere aldırmadan topladı etrafı. Gitme vakti gelmişti yine. Anılar biriktirdiği bu evden, bu kentten ve iz bırakan insanlardan uzaklaşma zamanıydı. Titreyen ellerini kendi bile fark etmek istemiyordu artık. Mücadele ruhu her geçen gün yok olup gidiyordu. Onu anlamayan insanlar denizinde boğuluyordu. Kimseyi kırmamak isterken kendini yaralıyordu. Paramparça ruhunu yapıştırmaktan yıpranmıştı.

"Aşk" ona çok nadir uğrardı. Uğradığında da acıdan başka bir şey vermezdi. Hayatın oyunlarını kurallarına göre oynamayı becerebilseydi keşke... Hamuruna biraz umursamazlık katabilseydi. İnsanlara gereğinden fazla kendi ruhunu açmasaydı. Dokundurmasaydı yüreğinin kırılgan noktalarına. Aşk acınası bir zayıflıktı. Söyleyememişti yine. Karşılık bulamayacağından emin olduğu içindi belki de. Kapılar kapanınca yüzüne hissetti bunu. Aşk ondan yine uzaklaşmıştı. Buruk bir hatıra yine başucunda...

Hafızasını silebilseydi keşke. Kırıldığında anlamsız kalp çarpıntısını yatıştırabilseydi. Kedi gibi hissediyordu işte kendini. Şefkate her zamankinden daha çok ihtiyacı vardı. Onarılmaya belki... Eline yüzüne bulaştırdığı can kırıkları her yerine batıyor. Koyu kıvamlı  kırmızı renkli bir sıvı akıyordu etrafa. Bilekleri kesilip akan sıvı  kalp damarlarını boğuyordu sanki. Işıklar, beyaz ışıklar... Bayılma anında gökyüzünde gördüğü sadece beyazlıktı. Gözleri kör eden bir beyazlık. Bembeyaz bir sessizlik...

Gitme vakti gelmişti bu kentten. Yeterince yara biriktirmişti bavulunda. Yazdıklarını topladı, kitaplarını. Düşüncelerini bir kenara bıraktı. Düşünemediklerini aldı yanına. Yol haritası kendine doğruydu. Belki önümüzdeki "yarın" lardan birinde düzelebilme ihtimalini düşündü. Kapıyı örttü ve soğukla buluştu.

"Aşk" yine tek kişilik oyununu sahnelemişti.

Aylin ALAGÖZ/ 2013