BİRİ

 

Biri gelmek üzere... Biri gelmeli...

Koridorda yankılanan kadın kahkahalarının boğucu havasını umursamayarak kalabalığın içinden geçti. Senaryo yazarlarının ukala bakışları arasında gözlerini boşluğa dikerek hedefine ulaştı. Oksijen taneleri akciğerleriyle buluştuğu için mutluydu. Parfüm kokularıyla bezenmiş yapay insanları ardında bıraktığı için huzurlu...

Biri gelmek üzere... Biri gelmeli...

Caddenin renkli ışıklarına karışarak yüzündeki makyajı gözyaşlarıyla sildi. Ayakkabılarının topuklarından kurtulup milyonlarca insanın gelip geçtiği caddenin sıcak, aşınmış taşlarını teninde hissetti. Kendi başarılarının tutsağı olmuş, herkes için erişilebilir lüks hayallerinin peşinden gitmeyi bırakmıştı artık. Hayallerindeki dünyanın aralık kapılarını kapatmış "belki" ile başlayan cümlelerin "ama" ile devam eden gereksiz açıklamaların üstünü tek hamlede karalamıştı.

Hep aynı hikâye... Yaşamının yaşanmışlıklarından kalan tortulaşmış birikintiler... Geriye kalan izler, izlerden oluşmuş tecrübeli "ben" ler...

Saçma yaşam döngüsünün üzerinde dönüp durduğu "yarın"lara inandığı yaşamının çıkmaz sokağa bağlandığını anlamıştı. "Kelimelere takılmamak " gerektiğini bir kez daha öğrenmişti. Sözcüklerin zamanla hükmünü yitirdiğini bambaşka bedenlere bürünüp bambaşka ruhlara sahip olduğuna defalarca tanık olmuştu. Defalarca başka iklimlerdeki insan kılıklarına aşık olmuş, defalarca yanılmış ve defalarca kendi kimyasına yabancılaşmıştı.

Biri gelmek üzere... Biri gelmeli...

Bu akşam "farkındalık duyuları" bir parfümün kokusuyla uyanmıştı. Üzerini zamanla örttüğü anıları canlanmış, senaryosunun içinde boğuluyormuşçasına bir his uyanmıştı bedeninde. Beyninin yıllarca sakladığı ve gün yüzüne çıkarmaktan korktuğu yaşanmışlıklar bir anda o kokuyla kalbinin sızlamasına neden olmuştu. Koşar adımlarla uzaklaşmaya çalışırken, terk ettiği geçmişinin kalıntılarına dahi basmak istemiyordu.

Caddenin kirli havasını soluyarak sabaha kadar yürüdü.İğreti hissetti kendini şehrin dinginliğinde. Ve bir müzikle irkildi kulakları. Yerdeki cam kalıntılarına basarak müziğin geldiği yöne doğru yürüdü. Müziğin ritminde kaybolup giden bedeninin parçalarına baktı... "Hiç"likle oluşmuş benliğine, gözlerini gözlerinden alamadığı "biri" tam da buradaydı. Şehrin görünmez son yolculuğundaki ufuklarda...

Biri gelmeli...

Aylin ALAGÖZ/ Ağustos 2014

PORTAKAL KABUKLARI

Portakal kabuklarından yaptığı çayı yudumlarken düştü aklına..

Hiç olmaması gereken bir fikrin, yumurtayı çatlatarak can bulması gibiydi adeta. Yapı taşlarından oluşmuş zihni ve bedeni yerinden oynamış. Kendi içinde yer değiştiriyordu parçaları. Hem de hiç duraksamadan. Kendi içini yineliyordu durmadan.

Acılaşmış çayının son yudumunu içerken düştü aklına... Ve hiç yapmaması gerekenleri yaptığı anlamsız bir zamanda. Adaletin  Tanrı'ya kalmış olduğu karanlık Orta Çağ'da...

Yasaktı hayaller!
Yasaktı masal cümleleri!
Yasaktı insan olmak!

Vücudunun her zerresini bir kibrit çöpüyle yakabilir. Bir ritüelle varlığını sonlandırabilirdi.

Düşündü!

Yasak meyvelerle dolu gönül bahçesinin en ücra köşesinde sakladığı kırılganlığını..
Düşündü!

Saklanılamayan bir Dünya'da sakladığını sandığı anılarının yanı başına sığındı. Işık renklere isim verirken o da kendi gerçekliğine isim verdi.Ruhunun eşsizliğinde berraklaşan fikirleriyle bütünleşti.Parlak, sisli bir kağıtta, bir türlü olamayan bir fotoğraf gibi durmaksızın 

belirip kayboluyordu. Onun için ayrılmış rollerin hiçbirine sığamıyordu.

Çok eşitsiz ve çok haksız karşılaşma gibiydi aralarındaki ilişki.  Zıt rollerin çarpışması gibi. Hayatın basitliğine eklenmiş küçük bir ayrıntı gibiydi.Hislere minik bir dokunuş. Soft bir gecenin sabahı kadar dingin. Portakal kabuklu çay ve yeşil çay kadar alakasız. Bir Türk kahvesi gibi cezbedici...Aynı nakaratı defalarca tekrarlamak gibi...

Suskunluğuyla yutkunup düğüm düğüm olan boğazını sigara dumanıyla açmaya çalıştı. Açtığı kalbinin yamalı parçaları da dumandan nasibini aldı. Ve hiç yapmaması gerekeni yapmaktan , hiç olmaması gerekeni yaşamayı tercih etti.

Suskunluğuyla mücadele etmeliydi "ama" ile başlayan cümlelerini bir kibritle yakıverdi. Kendi Orta Çağ'ının karanlığında bir devrim yarattı. "Mücadele" etmeliydi. Hayatın basitliğine, ahlaksızlığına, ahkam kesenlere ve içindeki sevgiyi köreltenlere karşı..

"Mücadele" etmeliydi.

Anılarının sıradan olmasına,

Vurdumduymazlığa,

Bir dost sarılışındaki sevgisizliğe,

Dakikaların acımasızlığına,

Yüzündeki gülümsemenin sahteliğine karşı "mücadele" etmeliydi.

Yeni güne elinde sıkıca tuttuğu kibrit çöplerini teker teker yakarak başladı ve değişim onun için zaruriydi.

Bir yudum sevgiyi yüreğinde barındıranlara,

Portakallı çayım gibi içimi ısıtanlara...

Aylin ALAGÖZ/ Mayıs 2014

BEYAZ BİR TON

Herkes sanki uzun bir tatile gitmiş gibiydi.Pencere pervazları ıssızdı. Toza bulanmış kaldırımlarda uçuşan sonbaharın kuru yapraklarıydı. Yalnızlığın insanın midesini ekşiten, canını acıtan, tüm bedenine baskı yapan krampı hissetti vücudunda. Seslenişleri kendi içinde sessizliğe bürünüyordu. Dudaklarından çıkan kelimeler kendi varlığını anlamlandıramıyordu artık. Bekledi... Denizin saydam maviliğini seyre daldı.Mühürlü dudaklarındaki anıların lezzetini hissedercesine. Bekledi...

Rüzgar dolaştı saçlarında.Usulca okşadı yumuşak dokunuşlarıyla... Sol tarafında yükselen güneş yavaş yavaş ısıtıyordu bedenini. Silik bir karakalem çalışması gibi belli belirsiz görünen şehrin silueti belirmeye başlamıştı. Bu suskunluk kırık kalplerin şehirleştirilmiş hapishaneleri miydi yoksa ! Sıkışmış insanların suskun çığlıkları bu siluete mi hapsolmuştu!

Isınan bedenini özgür bırakıp yürüdü. Sert bir zemini süpürüyordu narin ayakları. Geçmişi ve geleceğini kapsayan bir salınım hareketiydi vakit. Ne zaman en uzağa gitse başladığı noktaya daha yakındı nedense. Uzaklaşmak mümkün mü kendinden ! Attığı her adım bir öncekinin hep peşindeyken! Yürümeye devam etti. Çocuk değildi artık. Oyun zamanı çoktan sona ermişti. Bir oyunun sahne arkasına sığdırılmıştı düşleri. Gözlerden uzak... Yürüdü...Kalp ritimleri hızlanıp kaburgasından fırlayacak kıvama gelene kadar saatlerce yürüdü.

Karanlık göklerin ardından gelen bir bulut gibi çöktü şehrin renklerinin üzerine. Lambaların yalancı, ruhuna yabancı renkleri kaldı sokaklarda. Sorgu odasına alınmış bir kalple baş başaydı. Somutluklardan sıyrılıp kendi soyutluğuna soyundu. Herkesten uzak yalnız bir tatile ihtiyacı vardı. Suluboyayla boyanmış gelişigüzel bir hayata..Karaltının içinde beyaz bir tondu artık. Gerçek ve hayalin ötesinde...Bitti...Bitmez dediğimiz hikayelerin sonu gibi "yokluk" hissi ile bitti.

Aylin ALAGÖZ/ MAYIS 2014

SANA MI KALDI BU VAKTİN SEYRİ!

Çözüldü...Utancından ölecek halde buldu kendini. Uzuvlarının baskısıyla iç organlarının birbirine çarptığını hissediyordu, beyninde isimlendiremediği bir zonklama hakimdi. Nefti yeşili duvarların üzerine karanlık bir sis gibi çöküyordu gece. Yaşayamadığı bir anın kuru kalabalığı vardı içinde. Gereksiz anların yorucu girdaplarında sürüklendiği vaktin tırnakları ensesine batıyordu. Bir daha geri gelmemek üzere çıkıp gitmek istiyordu o kapıdan. Geride bırakmak, geçmiş zamanın paramparça ettiği tozlu döküntülerini... Başkalarına ait deri parçalarından sıyrılıp doğaya karışıp bütünleşmek sonsuzla...

Eliyle uzandığı şişeyi ters çevirip içindeki son damlanın halıyla buluşmasını seyretti. Dinginlikti hissettiği... Yıllardır aradığı bir tutam huzurun damlası. Damla kuruyana kadar,dudakları hayatının kilit noktasını defalarca söylemeye koyuldu " Sana mı kaldı bu vaktin seyri!" 

Kalmazdı tabii. Ne kırış kırış yüzlere kalırdı ne de saten tenlere. Kalbi kayalaşmış tortulaşmış  insan(!) yığıntılarını es geçip ona mı kalacaktı. Laf işte... Kibirle bakan bir gizin nahoşluğu ile kapattı gözlerini. Çözümlerindeki çözümsüzlüklerin düğümünde kayboldu. Kafasının en aleni yerinde kapkara bir leke çoğalıyordu sanki. Parlak metal bir bıçakla kökünden kesip atmak istedi bu lekeyi.Saniyeler içinde vazgeçti. Son perdeyi doyasıya izlemeliydi. Hayat denen düzeneğin sürmesindeki en önemli raconu unutmalıydı. Unuttuğu zaman gerçekten var olabilirdi. Ve var olabilmek bozuk bir saatin dakikalarına eşdeğerdi.

Çözüldü ve utancından yaşamaya değer buldu kendini.Doğruldu.Karıncalaşmış beynini her zamanki rutinine uydurup kendi vaktinin seyrini yaşamaya gitti...

Materyalist Dünyada maddeleştiğimiz her dakika için...

Aylin ALAGÖZ / Ocak 2014