Gözlerini sıkıca yumup başının dönmesini engellemeye çalıştı genç kadın. Duydukları gerçek değil, sanrının bir parçasıydı. Buna inandırmıştı kendini. Kızgın güneşin bir oyunuydu sadece. Çöl rüzgarı onunla oyun oynamak istiyordu. İçindeki öfkeli çocuklar canlanmış, ellerindeki taşları kalbine doğru savuruyorlardı. Kanının çekildiğini, sanki bileklerinin kesildiğini hissetti kadın. Görünmez bir kan akıyordu içine içine. Can parçaları un ufak olmuş hissizliğe doğru yola çıkmıştı bile... Kendinde değildi. Gözlerini açmaktan öylesine korkuyordu ki... Karşısındaki adama yenileceğinden değil, kelimelere hakim olamamaktan. Adamı üzmekten değil, aslında kendini yaralamaktan.
Yutkundu... Boğazında milyonlarca kelime takılı kaldı. Konuşmak istedi, kendini anlatmak...Adam o kadar kararlıydı ki "Neye yarar kendimi hırpalamaktan başka?" diye düşünüp içindeki sesi susturdu. Gözlerini açtı ve adama baktı. Olanca gerçekliğiyle söylediklerini idrak etmeye çabaladı. İçi o kadar çok kanamıştı ki gözlerinden yaş olup fırlayacaktı sanki. Kendine hakim olmalıydı. "Güçlü bir kadın gözyaşlarını yalnızlığına saklamalı." dedi içindeki ses.
Duygularını ve vücudunu hissizleştirerek donuk, yabancı gözlerle adama baktı. Yalancı bir gülümseme taktı yüzüne. Dudaklarından ona ait olmayan kelimeler dökülüverdi. "İki kişilik hayat bana göre değil zaten." diye geçiştirdi. Adam, kadını teselli etmek ister gibi eline dokundu pişkin pişkin ve ekledi "Aramızda gerginlik olsun istemiyorum. Biz arkadaşız." İşte o an kadının beyninde şimşekler çakmadı, adeta yıldırımlar düştü içine. Bu ne kadar da bencil bir cümleydi böyle? "İstiyorum, istemiyorum, istemiyorum......" İçinde hep "BEN" barındırıyordu bu kelimeler. Peki ya kadın? Onun istedikleri, istemedikleri adamın umrunda bile değildi. "Umrunda olsaydı zaten bir gün öncesindeki tezatlıkları barındırmazdı." dedi kadının içindeki ses.
Konuşma, iki üç cümle ve gizlenmiş bakışlarla sona erdi. Oysa adam "Konuşalım." dediğinde o kadar çok heyecanlanmıştı ki kadın. Romantik beyaz elbisesini giymişti, iyi şeyler olacağına inanarak. Bu, sonuçsuz ve nedeninin bilinmediği konuşmanın üzerinden aylar geçti. Kadınının duyguları, kıyafetleri gibi beyazdan siyaha büründü. Asil siyaha...
Aylin ALAGÖZ/ 2012
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder